Este pasado venres, na biblioteca e na hora do recreo, demos os premios aos relatos curtos de terror, ás cabazas e ás sobremesas do Samaín.
Houbo dúas categorías: Bacharelato e Eso.
Os gañadores en bacharelato foron: Paula Solla , 1ª premio e Miguel Molanes , 2ª premio. Ambos de 1º B.
Na Eso, Isabel Cascante de 2º C, levou o 1º premio e Iker Riobó de 1º c , o 2ª premio.
Era unha fría e escura noite de tormenta. Xa
pasaran 5 anos dende que Antonio viu á súa irmá de 7 anos falando soa na
habitación, non entendeu o que dicía, pero si como a cara da pequena palideceu
e os seus ollos tornaban baleiros; ao día seguinte ela apareceu queimada na súa
habitación cunha nota de suicidio e có seu oso de peluche, intacto, ao seu
carón.
Antonio non podía durmir debido a algo que lle
preocupaba, así que decidiu ver algunha serie no ordenador, pero, cando o
acendeu, un grito atronador seguido dun lóstrego, fixo que se lle xeara o
sangue. Foise a luz, e outro grito fixo que se rompera o silencio momentáneo, o
seu medo aumentaba por momentos, pero tiña que descubrir que estaba a pasar, “E
se entrou un ladrón e está a atacar aos meus pais?” pensou el mentres abría a
porta. O corredor estaba escuro, pero sabía o camiño como a palma da súa man,
así que se dirixiu á habitación de seus pais. Cada paso que daba escoitaba cada
vez máis cerca uns saloucos que proviñan sa dirección á cal se dirixía; chegou
á porta, estaba medio aberta, Antonio a abriu e non viu nada, só a escuridade,
pero seguía a escoitar o salouco provinte de dentro da habitación; deu un paso
para diante para entrar e chocou cun móbil, “Que sorte” pensou Antonio, colleu
o teléfono e o acendeu para iluminar a habitación, nada máis facelo o apagou.
Non podía crer o que vían os seus ollos: as paredes e o chan estaban manchadas
de sangue, e en medio da habitación atopábanse os corpos de seus pais.
Antonio, mais asustado que antes, volveu acender
o telefono e apuntou cara o chan para iluminar o camiño a seguir e para non
mirar directamente ao sangue. Chegou hasta onde estaban os seus pais e viu dos
cadáveres con todos os membros cortados, separados dos seus corpos. Antonio non
se podía mover debido ao “shock” traumático. Por un momento deixou de escoitar
o salouco, pero a cambio escoitou, da mesma voz: “Irmán?”, el xirou a cabeza,
iluminou co móbil a zona onde escoitou a voz, acercándose lentamente, e alí
encontrou o oso de peluche da súa falecida irmá pequena. O oso seguía igual ca
aquel nefasto día, pero ahora estaba cuberto de sangue de arriba a abaixo;
colleu o oso para velo mellor, algo o empurrou moi forte por detrás,
rapidamente deuse a volta. Non había ninguén, mirou as súas mans e o oso non
estaba, iluminou o chan pero non o encontraba. Unha risa maléfica envolveu o
ambiente durante un rato, el xa coñecía esa voz, pero era imposible, non podía
crelo. Saíu ao corredor e ao final deste viu unha luz, na cal había unha figura
dunha nena pálida co pelo negro, liso e largo: “Imposible”, pensou el. Íase a
acercar a ela, pero unha lámpada caeu cerca súa cando a figura levantou a man,
así que correu en dirección contraria, pero sentiu un forte dor no pé e caeu ó
chan. Retorcéndose da dor mirou atrás e viu ao oso de peluche cun coitelo nunha
pata e o seu pé amputado noutra. Non se podía mover por culpa da dor e do medo
que estaba a pasar. Fixouse na súa irmá aínda tendo os ollos cheos de lágrimas,
puido ver como se acercaba a el lentamente e lle dicía: “É pola túa culpa,
irmán”. Nese momento levantou a cabeza e deixou a ver o seu rostro demoníaco:
“Se non rexeitaras o meu amor por ti, non me deprimiría, e se non llo contaras
aos nosos pais, non me houbera queimado viva”. Antonio estaba cada vez máis
asustado, quería volver a ver a súa irmá, pero non desa forma: “Agora xa non
podes escapar, controlei ao meu oso para que matara aos nosos pais por dicir
que era un amor prohibido, e ti recibirás o teu castigo por rexeitarme,
matareite coas miñas propias mans”. Da man do fantasma saíu unha chama que
rapidamente queimou a Antonio cunha dor tan insoportable que se desmaiou e non
sentiu a súa morte; a chama se expandiu por toda a casa hasta que a queimou por
completo.
Ao día seguinte, a policía
chegou á casa en ruínas, pero non encontraron ningunha pista sobre o
acontecido, nin os corpos calcinados, nin o oso, nin sequera a tumba de Carla,
a irmá de Antonio que ese día cumpriría 12 anos, xunto con Antonio, que
cumpriría 16.
O seu avó
contáralle de cativo a historia do home que se cría inmortal. Un home sen medos
nin presas que atopou un reloxo dourado pendurando dunha árbore.
O reloxo
marcaba o tempo, algo que ó home sobráballe. Cada día iba a esa árbore a
contempla-lo reloxo, coma burlándose dalgo que a el non lle afectaba. Pouco a
pouco, o son do reloxo metéuselle na cabeza ata que xa non o podía parar.
Decatouse
entón que non contaba cara adiante, senón que era unha conta atrás.
O home
enloqueceu tentando dete-lo reloxo sen conseguilo. Acabou por arrincalo da
árbore e lanzouno cara o chan, esnaquizándoo.
O tempo
detívose, do mesmo xeito que o fixo a conta atrás e a vida do home.
O seu avó
amosáballe entón o reloxo, advirtíndolle sobre a forza tan grande que ese
pequeno aparello medía.
De cativo
nunca entendera a historia, mais el sempre lle regalaba un amable sorriso.
Agora sabía que se trataba do paso do tempo e que debía aproveitalo antes de
que se esgotase. Coma o do seu avó.
Mentres
subía as escaleiras recordaba a historia do home e preguntábase se o seu avó
habría escoitado o seu propio fin antes do accidente.
Abríu unha
vella caixa no faiado e contemplou o reloxo dourado. Estaba roto, as agullas
inamovibles, inútil.
bum-bum bum-bum
Sentía o
seu corazón acelerarse.
bum-bum bum-bum
Unha forte
atracción non lle deixaba aparta-la mirada.
bum-bum bum-tic
A imaxe do
reloxo grabábase na súa mente.
bum-bum bum-tac
O tempo
irrecuperável seguía pasando, fuxindo a toda presa.
bum-tic bum-tac
Cara o
inescapable destino.
bum-bum tic-tac
Botou a
correr cara a porta, asustado, e abriuna de golpe, sen percatarse das
escaleiras que descendían cara o segundo piso.
tic-tac tic-
Pechou os
ollos. Diante, un amable sorriso.
tac
Algúns relatos serán " animados", e dicir, isto continuará....................
¡¡Parabéns a todos por participar!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario